المپیک 29 پکن هم تمام شد و مشعل المپیک برای چهار سال خاموش و پرچم آن به نماینده کشور انگلستان، میزبان المپیک سال 2012 تحویل داده شد. بیست هزار ورزشکار با هم دست و پنجه نرم کردند و کشور میزبان بیشترین مدال‌ها را در کوله‌بار خود ذخیره کرد.
 حاصل تلاش نمایندگان ایران در پکن یک برنز و یک طلا بود. همین که ایران توانست خودش را از کنار افغانستان سی پله بالاتر بکشد جای تشکر دارد.
از آنجا که ایرانی‌ها در حاشیه‌ها قوی‌تر از متن ظاهر می‌شوند، در رشته ووشو که به صورت غیررسمی در حاشیه برگزاری مسابقات المپیک برگزار شد، با چند مدال رنگارنگ سوم شدند.

از این میان وضعیت کشتی، به عنوان ورزش سنتی و کهن کشور ناراحت‌کننده‌تر بود.
خب حرمت امامزاده را صاحبش باید نگه دارد. وقتی رئیس فدراسیون کشتی، کشتی ایران را در سطح آسیا می‌خواند چه انتظاری از دیگران می‌توان داشت. البته به قول خودش از این بهتر نمی‌شد، من چه کار باید می‌کردم که نکردم؟
این بار میهمانان استودیوی المپیک در جام جم، لبه تیز انتقادهایشان را به سمت مسؤولان گرفتند و خیابانی آتش این معرکه را شعله‌ورتر می‌کرد.
موفقیت در اینگونه میادین می‌تواند حال و هوای دلپذیری به فضای کشور وارد کند و باعث نزدیک شدن قلب‌های مردم به یکدیگر می‌شود چون همه در یک لحظه شادمان می‌شوند و احساسات خود را با هم بروز می‌دهند.
ولی خب افسوس.
حیف آنهمه وقت و هزینه که صرف شد و به هدر رفت.

نوشته شده توسط : یاسر

نظرات دیگران [ نظر]